ramzesik

            To, że nie lubię zmian każdy wie. W każdej niemal dziedzinie życia. No bo po co zmieniać ulubionego drinka, ulubione miejsce w kolejce, ulubioną przeglądarkę internetową? No po cóż? Skoro już istnieje coś ulubione, najlepsze to czy należy domniemywać, że coś zupełnie nam nieznanego, nowego, innego może być jeszcze ulubieńszym, jeszcze lepszym? Nie. I tego się trzymajmy. Bo czy zmiana układu programów w telewizji może wnieść coś pozytywnego do naszego życia? Nie. Spowoduje jedynie znaczną utratę czasu, który należy poświęcić, by ustawić kanały w pierwotnej kolejności. Nowe ustawienie nigdy bowiem nie będzie lepszym, zawsze będzie w pewnym stopniu niedoskonałe. Każda zmiana wprowadza zamieszanie, mniejsze lub większe, niemniej jednak zawsze zamieszanie. Po cóż więc narażać się na takie skrajnie niebezpieczne rozstrojenia, odczucia i problemy?

            Zaskoczę jednak wszystkich gdy wspomnę, iż również mnie zdarza się wprowadzać w życie swoje zmiany pewne. Jednak zmiany nie byle jakie, kolosalne. Bo jak już coś robić to trzeba iść na całość. Jak coś robić to tak jak się nikt tego nie spodziewa. Tak, że nikt nie uzna tego za zmianę, a jedynie idiotyzm ze strony mej. Zmiany totalne.

            Taka zmiana uczelni po trzecim roku studiów na przykład. Czy to zmiana? Nie, to jest właśnie idiotyzm w najlepszym wydaniu. Pokaz debilizmu pierwszej klasy. Bo czyż normalnym zachowaniem być może rezygnacja z życia spokojnego i pewnego, obdarzonego pewnym poziomem i stabilizacją, na rzecz nowości, przygody rzec by można wręcz romantycznej, dokonywanej dla samego tylko faktu zmiany, pozbawionego argumentów rzeczowych, godnych zainteresowania, kontemplacji, zastanowienia? Nie. Działanie takie nie ma nic wspólnego z normalnym działaniem. Baa, nie ma nawet nic wspólnego z nienormalnym działaniem. To nic innego jak odruch obronny, czyniony przez człowieka, pragnącego ukazać społeczeństwu w jakim przyszło mu żyć, ogrom swoich umiejętności czynienia zmian. Bo czy ktoś mi może teraz uczynić zarzut, że zmiany nie są obecne w życiu mym? Są, i to jakie. Właśnie, jakie? Czy ktoś mi teraz powie, że ja zmieniać nie umiem? Umiem, i to jak. Właśnie, jak?

            Ach, zmiany, zmiany, zmiany. Czymże jesteście zmiany kochane, alternatywy ułożonych działań, ewolucje już istniejących wartości, hipotez, potrzeb, przemiany zachowań, sytuacji pewnych, lubianych, przewidywalnych? Czymże jesteście przeobrażenia czasów minionych, czasów lubianych, wyśnionych, wyczekiwanych? Czymże jesteście transformacje chwil istniejących, bytów kochanych? Czymże przeistoczenia, metamorfozy wasze? Czymże wy, zmiany jesteście? W czymże niby takie dobre, takie istotne, piękne, godne mego działania, ruchu ciała mego, zastanowienia umysłu, czucia duszy mojej? Wy, co dać możecie? Czymże niby życie moje odmienić, osłodzić, uczynić lepszym? Wy, będące jedynie modyfikacją, wariacją na temat tego co już było, baa, tego co jest, i to tego co jest już chwil pare i jest dobre?

            Dość o tym. Dość rozmyślań o tym, na co wpływu żadnego człowiek w świecie obecnym nie ma. Co rusz bowiem rzeczywistość karze nam wciskać klawisz ‘aktualizuj’, ‘potwierdź zmiany’, bez dania innej opcji, bez prawa wyboru. Z jedną ledwie możliwością działania, którą odgórnie uważa nie dość, że za lepszą od tej przez nas posiadaną, ile za jedyną możliwą w chwili obecnej. Jesteśmy więc wszyscy w życiu ówczesnym skazani na coś, co wyborem naszym nie jest, a jest ewolucją, ciągiem zmian. Jak starzenie się jest wpisane w istnienie osobnika każdego, tak i to, zmiana, wpisana w ciągłe trwanie przy życiu osobnika tegoż. Nie ma więc opcji że zmian można się pozbyć, można je jedynie ograniczyć, uczynić mniej widocznymi, mniej rzucającymi się w oczy, przynajmniej na samym początku. Lubieć jednak nikt mnie zmusić ich nie może, i niech nawet nie próbuje. Bo ja zawsze będę lgnąć i wracać myślami przynajmniej, wracać do tego co było, bo było dobre.

AVE.

Usiadłam nieopodal rozłożystego klonu. Jego konary dawały cień, tak niezbędny dzisiejszego, niezwykle słonecznego dnia. Przymknęłam powieki. Nie by spać, ale raczej by odciąć się choć na chwilkę od rzeczywistości i delektować się zapachem kwiecistej łąki, wsłuchiwać się w cichutkie odgłosy ptaków. W rozmarzeniu, absolutnie spokojna, oparłam głowę o pień drzewa i tak siedziałam, niepoganiana niczym i przez nikogo. Świat jakby przestał dla mnie istnieć. Byłam tylko ja i to drzewo. Jakby ulokowani na niewielkiej wyspie, otoczeni samymi tylko cudownościami. Jak kochankowie pływający po ogromnym oceanie na rozpadającej się skorupie, którą tylko oni nazywali górnolotnie łódką. Tak, ten skrawek łąki, to jedyne drzewo rosnące niemal w jej środku, były moją łódką. Łodzią przez duże „Ł”, dzięki której mogłam pływać po morzu świata, tej niewyobrażalnie wspaniałej i nieokiełznanej krainy – Polski – kraju mojego dzieciństwa, młodości i miejmy nadzieję, że również starości – kraju mego. Zasnęłam.

Zbudził mnie chłodny powiew wiatru. Niemal morska bryza rozbijająca fale o rozgrzany południowym słońcem brzeg. Poczułam wilgotną, zimną kroplę spadającą na mój nos, potem na opalone ramiona. Wzdrygnęłam się. Przeszedł mnie dreszcz, taki jaki odczuwamy wchodząc do lodowatej morskiej wody w równie chłodny i pozbawiony słońca dzień. Otworzyłam oczy. Zdziwiona, a niemal zamarła z przerażenia bałam się poruszyć. To co widziałam nie było bowiem cudownie pachnącą łąką ukwieconą makami i chabrami. W tej chwili ma głowa nie opierała się już o pień jakże wielkiego klonu. Leżałam w białej pościeli, na białej poduszce, z mokrymi włosami i w przemoczonej pidżamie. Jedynymi dźwiękami jakie dobiegały do mych uszu nie był radosny śpiew ptaków, lecz niezwykle irytujący wrzask mojego młodszego brata. Skakał on jakby nogi miał na sprężynach, drąc się w niebogłosy i krzycząc „Śmigus Dyngus”. Polewał mnie przy tym obficie zraszaczem do kwiatów trzymanym w jednej ręce i wodą z butelki po lemoniadzie w drugiej. Widząc jego roześmianą od ucha do ucha twarz, nie mogłam się nadziwić ile radości tej niewielkiej postaci przynosi zamienianie mojego łóżka w basen kąpielowy. Doszedłszy odrobinę do siebie, i uświadomieniu, że klon, pod którym przed chwilą odpoczywałam był jedynie sennym marzeniem ogarnął mnie smutek i rozczarowanie. Poczułam wielki żal, że większość przyjemności jakie mnie ostatnio spotyka były jedynie wyimaginowanymi wizjami, które nigdy, ani przez sekundę, nie miały miejsca w realnym świecie.

Gdy brat zaprzestał swojego świątecznego rytuału wstałam z łóżka by wyjść do łazienki i się wysuszyć. I ku mojemu szczeremu zdumieniu spostrzegłam na poduszce, na której jeszcze kilka sekund wcześniej leżała moja głowa, coś naprawdę dziwnego. Na tej śnieżnobiałej, mokrej teraz pościeli, leżał zielony, wyglądający jakby dopiero co spadł z drzewa, liść klonu. Wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem, aż z tego przedziwnego odrętwienia wyrwał mnie brat pytający tonem profesora lingwistyki: Dlaczego spałaś na liściu? Nie mając nic ciekawego temu szkrabowi do powiedzenia, chwyciłam owy liść w dłoń, i obróciłam jego łodyżkę kilkakrotnie w palcach, obserwując jak poranne słońce odbija się od kropelek wody, która osadziła się na mięsistych żyłkach klonowego znaleziska. Uśmiechnęłam się jakby specjalnie do niego i wyszeptałam słowa, które rozumiałam tylko ja: jednak to nie był tylko sen.